18 de mayo de 2014

Como hogueras

Imagínanos, como grandes amantes
que aprenden a conquistar los Urales,
en tan solo una noche,
que gritaba como una presa hache.

Casi podíamos ser como inmortales,
mientras el atardecer caía en las calles,
y despertábamos a aquellas ciudades
con nuestros gritos infernales.

Y prometíamos no volverlo a hacer,
pero, ¡panda de ilusos!
Era el amanecer volver
y caer en nosotros.

                                           Imagínanos,
                                              a nosotros
                                               prendidos
                            como dos enfermos
                     que se curan con besos.

                                    Intoxicándonos,
                                  deshaciéndonos,
                                       apagándonos
                                   como hogueras
                     entre nuestros cuerpos.
 

No hay comentarios:

Publicar un comentario