24 de abril de 2014

Condenados al desastre


            Estamos condenados,
                         tú y yo,
            a no ser uno, perdidos,
                         yo y tú.

La conjunción entre nosotros sobra,
y ha empezado a dejar de existir,
siendo solo una pésima obra
en la que actuamos y no podemos huir.
Ni tú, ni yo, podemos huir
de estos histéricos sentimientos
que anhelan que haya un nosotros
y tú sigues empeñado en dejarte ir.

            Estamos condenados,
                         tú y yo,
            a no ser uno, perdidos,
                         yo y tú.

Y jamás serán otros
a los que mire como a ti.
Y jamás volverá a haber un nosotros,
porque te alejas de mí,
a cada instante, a cada momento.

               Estamos condenados,
                     por el tiempo.
                         Tú y yo.
               Yo.                         Tú.
                        Separados.

No hay comentarios:

Publicar un comentario